Ik
lees de agenda op de dorpswebsite. Zou de spooktocht nog wel
doorgaan? Iedereen ziet zonder tocht tóch al spoken. En de
sinterklaasmiddag voor basisschoolkinderen? Ik vrees het ergste, want
er is straks geen basisschool meer. De school in Wijckel telt 49
leerlingen, maar vanaf deze week zijn dat er nog maar 15. De school
zal waarschijnlijk moeten sluiten. Negen mensen verliezen hun baan.
En ja, er was iets met een e-mail.
Aan
de andere kant van het land ligt Rotterdam. Havenstad. In de Tweede
Wereldoorlog verloor Rotterdam haar hart door een bombardement.
Zadkine maakte daarover een imposant beeld, 'De verwoeste stad', het
staat op het Plein 1940. Maar als je op internet zoekt naar Zadkine
vind je niet één-twee-drie dit geweldige kunstwerk, nee, je stuit
al snel op het ROC met de naam van de kunstenaar, een school met maar
liefst 18.000 leerlingen. Het Zadkine is een reus op lemen voeten die
in financieel noodweer verkeert. 150 mensen moeten worden ontslagen.
Ik vraag me af, moest de school nou echt op de eerste rang
gehuisvest worden? Pronkerig op de Kop van Zuid? Nee dus.
Zowel
in het kleine Friese dorp Wijckel, als in de wereldstad Rotterdam
ligt onder meer bestuurlijk broddelwerk ten grondslag aan de malaise.
Onderwijskoepel
Nije Gaast meldde in de discussienota van april dat basisschool De
Regenboog te klein werd om te blijven bestaan. Er staat: “Deze
school fuseert met De Klinkert (...) Locatie Wyckel wordt gesloten.”
Kinderen trokken in juni met grote spandoeken door het dorp. Reken er
maar niet op dat ze die oude lakens, waartussen ze verwekt waren,
zelf hadden voorzien van teksten: de ouders waren pisnijdig. De
school was een jaar eerder nog genomineerd voor de Friese
Onderwijsprijs. Het ging uitstekend. Het slecht onderbouwde plan ging
zo snel het tevoorschijn was getoverd weer terug in de la, maar de
onrust was al gezaaid. En toen moest die e-mail nog komen.
Terug
naar Rotterdam. De geldproblemen van Zadkine zijn niet uitzonderlijk.
Die mbo-besturen hebben natuurlijk allemaal diezelfde cursus
geldverkwisting gevolgd. Eerst was er al Amarantis, nu komen daar het
Zadkine en het ROC Leiden bij. Natuurlijk, de kosten stijgen,
subsidies zijn ingetrokken, de leerlingenaantallen dalen, maar deze
bestuurders weten niet wat een school nodig heeft, terwijl ze zich
ondertussen wél wagen aan vastgoedinvesteringen, risicovolle
beleggingen en het verzwendelen van geld. Omhooggevallen ijdeltuiten
zijn het, graaiende apen aan het roer van uit hun voegen gegroeide
onderwijsinstellingen. De schooldirecteur van het Zadkine noemde
zichzelf CEO. Ik word daar misselijk van.
In
Wijckel keken de protesterende ouders ondertussen al uit naar een
andere koepel om de school bij onder te brengen. Het bestuur
beschreef daarop haar weerzin in een brief aan het dorp en liet die
tot overmaat van ramp vouwen en bezorgen door de leerlingen. De
burgemeester – die de communicatiewijze van Nije Gaast 'onnozel'
noemde – kwam bemiddelen. Er werd een projectleider door het
bestuur aangesteld, maar schijnbaar opzettelijk te laat. Het was
ongetwijfeld een schnabbelvriend uit het netwerk van de
bestuursvoorzitter.
En
toen, pats-boem, de lont in het kruitvat: de mail van een leerkracht
die niet voor de ouders was bestemd, maar wel óver de ouders ging en
uiteindelijk in handen van de ouders terecht kwam. Wijckel is een
klein dorp. De mail hing vast op A3-formaat bij de bushalte tegenover
de hervormde kerk. Bemiddelen had geen zin meer. Tien ouderparen
haalden hun zoons en dochters van de dorpsschool.
Slecht
onderbouwd plan. Onnozele communicatie. Einde verhaal.
In
Rotterdam is de school te groot geworden, in Wijckel juist te klein.
Beide besturen lieten hun schip tegen de klippen lopen. Het
Rotterdamse bestuur willens en wetens, het bestuur van Nije Gaast
uiteindelijk tegen wil en dank.
(gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 01-11-12)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten