iPadscholen

Als het aan sommige mensen in het onderwijs ligt staan we aan de vooravond van wat gerust een revolutie genoemd kan worden. Komend schooljaar starten tien zogenaamde Steve Jobsscholen, door diezelfde mensen ook wel iPadscholen genoemd. Een school voor hippe kiddo’s, moet je rekenen, die Ravi of Toy heten en die naar school gebracht worden in de bakfiets.                 

Steve Jobs was een kille, geniale, narcistische psychopaat, een perfectionist die meedogenloos regeerde. Iemand die woest kon worden. Gezellig om daar je school naar te vernoemen. En de docenten moeten natuurlijk verplicht een zwarte coltrui en gympen aan.

Stichting O4NT, Onderwijs Voor een Nieuwe Tijd, denkt dat de iPad de sleutel tot succes kan zijn. Maurice de Hond is initiatiefnemer. De stichting vindt schooltijden, schoolvakanties, het schoolgebouw en de schoolboeken te beklemmend. Leerlingen worden individueel bediend, vakanties staan niet vast, het gebouw is lang open en centraal staan zogenaamde ‘21st Century Skills’.

O4NT anticipeert en doet een poging de ongewisse toekomst te begrijpen, maar, zoals de Deense filosoof Kierkegaard al zei, het leven wordt voorwaarts geleefd, maar achterwaarts begrepen. We hebben geen glazen bol, maar zijn vanzelfsprekend verplicht afgewogen voorspellingen te doen, want het is de wereld van onze kinderen.

In Sneek bewandelt basisschool De Driemaster vanaf volgend jaar ook het iPad. Ik lees ergens op internet een reactie van een moeder: “was nog eerder in het nieuws dan dat de MR en de ouders het wisten te BELACHELIJK voor woorden nee voor de comunnicatie krijgt het bestuur een 10 van mij!”

                 

Kijk, als het bestuur van een school niet kan communiceren en de ouders het woord communicatie niet kunnen spellen, misschien moeten we het voor de komende generatie dan inderdaad over een andere boeg gooien.

Communicatie is een 21st century skill, lees ik op de site van O4NT, net als creativiteit, innovatief en kritisch denken, problemen oplossen, leiderschap, productiviteit en samenwerken. Dat zijn de vaardigheden die de werknemer van deze eeuw onder de knie schijnt te moeten hebben. Volgens mij waren die vaardigheden altijd al handig. Maar wie weet nou echt wat leerlingen moeten kunnen en kennen? Misschien moeten ze wel heel goed een automatisch geweer kunnen hanteren. Of bessen kunnen verzamelen. Of een ruimteschip besturen.

Ook mijn school staat voor een belangrijk keuzemoment. Begin volgend jaar betrekken we een nieuw schoolgebouw en vanzelfsprekend moet dan de multimediale inrichting besproken worden. Moeten alle docenten een tablet? Moeten de leerlingen misschien een Chromebook? Moeten we van de schoolboeken af? Moet ik mijn lessen op YouTube zetten? Moeten docenten coaches worden? Genoeg vragen, maar we zijn het nog niet helemaal eens.

In Sneek vinden sommige ouders dat hun kinderen slachtoffer van een onzeker experiment worden. En dat is het in zekere zin ook. Wat de precieze uitwerking zal zijn kan niemand zeggen. Hoe staat het straks met de spellingsvaardigheden van leerlingen? Kunnen ze straks nog elementaire rekensommetjes maken? Hebben we te maken met een ‘auto-correct-generatie’? En is dat erg?

Ik krijg de indruk dat de besturen van de Steve Jobsscholen zich in de spotlight willen spelen door het onderwijs in te richten naar de beschikbare technologie. Het traject moet andersom bewandeld worden: eerst moet een duidelijke onderwijsvisie geformuleerd worden en dan moet gekeken worden welke rol technologie daarin kan spelen. Er wordt momenteel gewerkt aan de ‘edu-iPad’ – het gaat misschien de goede kant op.

We kunnen niet in de toekomst zien, maar we moeten wel pogingen ondernemen het schoolsysteem op de dag van morgen voor te bereiden. Onderwijs kan niet meer om de digitale revolutie heen, maar zorgvuldigheid is geboden. Radicale revoluties leidden in het verleden niet zelden tot bloedvergieten. Dat werd achterwaarts begrepen. 

(gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 18-04-2013)