maandag 24 december 2018

Dylan


De albumhoes van Blonde on Blonde (1966)
Blonde on Blonde van Bob Dylan behoort al meer dan twintig jaar tot mijn favoriete albums. Ik kopieerde de muziek van cd op een TDK-cassette en speelde die op mijn walkman als ik folders langs bracht in het dorp. Het verlichtte de helse klus.

Mijn leerlingen luisteren nauwelijks nog cd’s, cassettebandjes zijn in onbruik geraakt, maar ze houden wel van muziek - de oordopjes gaan soms maar moeilijk uit. Tot mijn grote geluk is mijn lokaalcomputer aangesloten op een ouderwetse stereotoren met in elke hoek van de ruimte een prima speaker. Ik maak daar dankbaar gebruik van. De lesstof hoeft maar een zijdelingse aanleiding te geven tot het draaien van muziek of ik zoek een passend nummer op YouTube of Spotify. Soms draai ik ook mijn eigen playlists als de leerlingen aan het werk zijn.

Blonde on Blonde heb ik nog niet opgezet. Misschien omdat het te persoonlijk is. Nog steeds weet ik precies bij welke woorden in het nummer Just Like A Woman de A-kant afliep en ik het cassettebandje moest omdraaien. Ik wilde lijken op de Dylan van de magische hoes en liet mijn krullen langer groeien. Ik speelde met mijn band nummers van die plaat en mocht zelfs het surrealistische I Want You op de bruiloft van een vriend spelen. Nog steeds draai ik het album, meestal in de auto, want het verveelt nooit.

Dylans album werd een levensgezel. Zet ik het album op, dan ruik ik een fruitschaal vol herinneringen. Ik fiets weer door die nieuwbouwwijk van het dorp, de folders aan het stuur. Ik raak even uit balans door een flard van die ene avond met een geliefde. Ik zit weer in de auto op die lange brug naar Zweden.

In het lokaal is de sfeer ontspannen - mijn Spotify als behang. Af en toe draai ik aan de volumeknop, vertel dan een anekdote met de stiekeme hoop de leerlingen op een spoor te zetten. Ze laten mij ook hun muziek horen - hun smaakt loopt uiteen van Billy Joel tot K-pop. Ik snap niet alles en dat hoort zo: zelf leende ik ook eens een cd uit aan mijn eigen leraar geschiedenis. Die cd snapte je alleen als je wiet rookte. Hij gaf mij ook een cd uit zijn collectie te leen.

‘Dit moet je eens luisteren’, zei hij toen hij de cd tevoorschijn haalde uit zijn tas. Het was Blonde on Blonde van Bob Dylan. Eigenlijk zei hij: ‘Hier, ga maar herinneringen maken.’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten