Als de resultaten van een school ondermaats zijn komt vroeg of laat de schoolinspectie op bezoek. De inspectie is visite die je liever niet te vaak en te lang over de vloer hebt, zoals tantes die spontaan de afwas doen en daarna thee blijven drinken tot het donker wordt. Een inspectiebezoek komt een school nooit gelegen. Sterker nog, schoolbesturen poepen natte derrie in de broek als het zover komt. Bereid de manschappen voor! De inspecteur komt er aan! Snel zelf de afwas doen, de ramen boenen en de vloer vegen, vooraleer de inspectie rode strepen in haar notitieblok trekt. Het lijkt wel een open dag!
Hoe zijn ze te herkennen, vraagt iemand zich af tijdens de koffiepauze. Dragen ze lange regenjassen, zoals Roel zei? Een inspectiebezoek, dat klinkt als iets uit de oorlog. Men roert zwijgend de koffie en kijkt naar het draaikolkje in de plastic beker. Ze halen alle kasten overhoop om te kijken of we de papierwinkel wel goed op orde hebben, zegt iemand. Ze nemen je mee in de auto met geblindeerde ramen voor een gesprek op de achterbank, meent een ander. Reken erop dat ze je lokaal binnenkomen, mompelt een vierde.
De inspectie kijkt vooral naar de resultaten en het onderwijsleerproces. Resultaten kun je eenvoudig aflezen, maar de vraag is welke criteria men hanteert. Waarom wordt voor het voortgezet onderwijs bijvoorbeeld zoveel gewicht gehangen aan het verschil tussen de schoolexamencijfers en de prestaties op het centraal examen? Leerlingen kunnen toch geweldig scoren voor het SE en berekenend het CE ingaan? Bovendien behelst het SE-deel geheel andere vaardigheden en kennis dan het CE-deel. Een verschil is dus goed verklaarbaar. Gewiekste scholen passen de normering van hun schoolexamens zo aan dat het gemiddelde een 6,4 wordt en de inspectie niet gaat blaffen.
Een groot verschil tussen het schoolexamen en het centraal examen is echter wel een reden voor een inspectiebezoek. Als een donkere wolk hangen plotseling de woorden ‘zeer zwak’ boven het gebouw. De wolk verdwijnt als de inspectie de voorgenomen verbeterpunten en het onderwijsleerproces voldoende acht. Dat moeten ze met enkele snelle gesprekken en lesbezoeken gepeild hebben. Docenten waren er op berekend en tonen didactische kunstjes als nooit tevoren, dansend naar de pijpen van meneer de inspecteur. Activerende didactiek, zoals u wenst!
Maar o wee! Als de inspecteur in zijn rondgang toevallig merkt dat een klas vijf minuten voor de bel al bij de deur staat, of dat enkele leerlingen onderuit gezakt in de banken hangen. Of als hij door de twee gaten in zijn krant ziet dat een docent vijftig minuten lang een film draait! Dan barst het onweer los en verkeert de school twee jaar in een depressie, want zolang krijg je om van je predikaat af te komen. En verbeteringen ten spijt, op internet is de school al die tijd ‘zeer zwak’.
De degradatie naar de lijst van zeer zwakke scholen is vaak een emotionele gebeurtenis. De school wordt een bordje om de nek gehangen met daarop het predikaat zeer zwak. Publiekelijk loopt een school te schande met dit nare ‘ezel-bordje’ . Kort na het inspectiebezoek laat de krant tot overmaat van ramp lezen dat de school onder curatele gesteld wordt. En op internet hetzelfde.
De docenten dachten al die tijd dat ze prachtige kinderen afleverden aan de grotemensenwereld. En dat deden ze ook, maar helaas niet volgens de juiste criteria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten