Zelf
heb ik twee keer examen gedaan. De eerste keer was ik alles behalve
scherp. Het enige dat ik mij nog herinner is dat ik op één van de
examendagen met een te groot tweedehands colbert de gymzaal
binnenliep, plaatsnam en mij vooral druk maakte om het door mijn
moeder de dag ervoor gekapte kapsel. Het was onevenwichtig en alles
behalve hip. Eerst al was het knipwerk mijns moeders niet geslaagd,
kort daarop zakte ikzelf.
Deze
herinnering vertelde ik een aantal examenkandidaten, terwijl we in
het licht van de avondzon op het balkon van het paviljoen stonden. Ze
moesten lachen om mijn slechte kapsel van toen. We dronken een
drankje en keken uit over de Leijen. Over enkele minuten zou het
kroegcollege beginnen: mijn twee collega's en ik hadden elk een kort
verhaal voorbereid over de twee examenonderwerpen van dit jaar. Ook
hadden we twee gitaren meegebracht voor de verrassingsact: een
sectie-uitvoering van het Dylan-nummer Blowin' In The Wind.
Inmiddels
staat een video-opname op YouTube. Mijn collega Herman zingt een
geweldige eerste stem, maar wil er niet van weten.
Ja,
een kroegcollege. Een leerlinge kwam er mee: of we niet eens een
college in een bar konden doen, dat had ze van een vriendin uit
Rotterdam. Herman – liefhebber van een borrel om het af te leren –
leek het wel wat. Mij ook wel.
De
animo was enorm en binnen de kortste keren hadden zich 60 leerlingen
aangemeld. Ze betaalden hun eigen consumptie vooraf en waren bereid
kilometers te fietsen. Sommige bezitters van een rijbewijs
arriveerden per auto. Vijf, zes jaar geleden wisten ze op hun
kinderfiets de tegenwind nog nauwelijks te verslaan. Moest je ze nu
eens zien.
De
Leijen, in volle glorie zichtbaar door de manshoge ramen, vormden een
passend decor voor de drie colleges in de bovenzaal van het
paviljoen. Het door veenafgraving ontstane meer representeerde even
het waterige Holland van de 17e eeuw. Een klas van 60 leerlingen is
veel, maar de nieuwe omgeving maakte van de leerlingen gewillige
luisteraars.
Een
enkeling had tijdens het eerste college al twee biertjes op – veel
sneller moest het niet gaan, veel gekker niet worden. Sterker: iemand
had mij de dag ervoor nog gevraagd: “Hoe laat begint het
drankcollege, meneer?” Ik was even onzeker geworden over wat we
tegemoet gingen. Drankcollege? Króegcollege, met de nadruk op
college, alstublieft!
Maar
het bleef de hele avond gemoedelijk. De oranje zon raakte het
spiegelende vlak van de Leijen tijdens het college van collega Henk
en verdronk toen ik na de pauze van wal stak met mijn verhaal over de
muziek van de Vietnamoorlog. We luisterden Jimi Hendrix, Country Joe
McDonald, Barry McGuire en Marvin Gaye.
Na
onze ode aan Dylan, met Henk op zijn eerste elektrische gitaar, een
Egmond uit 1967, was het afgelopen. Kort daarop verdwenen de
tientallen rode achterlichten van de leerlingen in de donkere nacht,
zoals we de meesten straks na de examens ook uit het oog zullen
verliezen. Het zal ze lukken, mits ze zich niet al te druk maken om
hun kapsel.
(Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 15-05-2012)
(Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 15-05-2012)