zondag 21 april 2013

Verder Kijken (iPad-scholen - 18 april 2013)

Sneek | Het is onrustig op obs Driemaster Noord in Sneek. Nadat de directie vorige week bekend maakte dat de basisschool volgend jaar een iPadschool gaat worden, hebben al verschillende ouders besloten hun leerlingen van de school te halen. Volgens Betske Salverda van openbare onderwijskoepel Odyssee zijn er inmiddels echter ook tientallen ouders ,,uit de wijde omgeving” die juist overwegen om hun kind volgend jaar wél naar de nieuwe school te sturen.
Bij de zogenoemde Steve Jobsschool staat de iPad centraal; kinderen krijgen les via een tabletcomputer met aanraakscherm. Bestuursvoorzitter Salverda denkt dat dat de methode van de toekomst is. ,,Het grote voordeel is dat we dan iedere leerling onderwijs op zijn of haar eigen niveau kunnen geven. Dat is bij klassikaal lesgeven een stuk moeilijker.”
Verschillende ouders voelden zich overdonderd door de plotselinge aankondiging.
(gepubliceerd op de website van het Friesch Dagblad)


donderdag 18 april 2013

School als real life soap


Jongerenomroep BNN is van plan een zesdelige documentaireserie over scholengemeenschap Jan Arentsz in Alkmaar te maken. De omroep benaderde 110 scholen, waarvan er 107 gelijk bedankten. Van de drie twijfelaars kwam Alkmaar als Big Brother-huis uit de bus.

Het grote aantal afwijzingen wekt geen verbazing. Je neemt als school nogal een risico als je camera's in je gebouw laat ophangen. Straks de directeur poepend in beeld. Je filmt gewone mensen en dus zit je met privacy, nazorg, de sociale media en allerlei andere aspecten waarop de serie een onvoorspelbaar effect zal hebben. Werd afgelopen jaar overigens al niet het dieptepunt in real-life-televisie bereikt met het net te laat afgelaste ziekenhuisprogramma ‘Tussen Leven En Dood’? Zijn er geen idioten die de camera’s gaan gebruiken voor een statement?

Toch werden alle geledingen van de Alkmaarse school – directie, personeel, leerlingen en ouders – het vorige week eens over het project. Ze zien er een uitdaging in, moet je maar rekenen. Er komen 35 camera's: tien in twee lokalen, de rest in de aula, de personeelskamer, de kantine en bij de ingang. De toiletten worden gemeden, dat snap ik, vanwege de gebakken lucht van de directeur, maar waarom niet een camera in de bestuurskamer? Dát wil ik zien! Dat geschuif met geld.

Om de kans op misstappen te voorkomen is de boel flink ingedekt. De school heeft bijvoorbeeld het recht om de montage naar eigen inzicht te herstellen en wie niet in beeld wil, komt ook niet in beeld. Dus zien we straks geblurde hoofden het schoolgebouw binnenlopen, hangen er zwarte balkjes voor de kinderogen in de schoolbanken of is iedereen uiteindelijk toch zo camerageil dat privacy geen issue meer is? Kijk mij nou. Met mijn sexy blik. Met mijn duckface. Met mijn Justin Bieber-kapsel. Ik kan een dansje. Ik kan een trucje. Alle ogen op mij, alle ogen op het scherm. Stem nu. Praat mee op Twitter en geef je mening, mening, mening!

Juist. Privacy. Social media. Nazorg. BNN heeft een huispsycholoog gemobiliseerd, las ik.

Tijdens mijn middelbare schooltijd ging ik 's middags rond vieren met mijn kopje thee naar mijn slaapkamer om Heartbreak High te kijken, een Australische televisieserie over een middelbare school. Nep en onschuldig. Met van die aantrekkelijke meisjes met een gek, Australisch accent. Met Anita en Drazic. Ryan en Katerina. Het was altijd mooi weer. Altijd wel een karakter waar je jezelf aan kon spiegelen. Was je niet de knapste, dan toch wel de gekste.

Tegenwoordig is er de successerie SpangaS die al jaren dagelijks wordt uitgezonden op Nederland 3. Ik kokhals ervan. Twintigers die tieners spelen. Overacting. Aanstellerij. Alles vergroot. Inderdaad, net als Heartbreak High inderdaad, maar je wist het niet.

En dan nu, geheel passend in de nieuwe televisietraditie, komt school als real-life-soap. Er wordt niet langer geacteerd. Hoewel…

BNN@School, zoals de serie gaat heten, is geïnspireerd op de Britse serie 'Educating Essex'. Hierin speelde een haast dictatoriale, rechtlijnige directeur, maar tegelijk een buitengewoon goede geschiedenisdocent een hoofdrol. Zijn karakter droeg een hele aflevering.

Dat is de eerste uitdaging: goede typecasting.

BNN heeft bovendien gezegd alleen de positieve momenten uit de opnames te gaan gebruiken. Maar is positief wel realistisch? Zien we straks dan niet de vermoeide gezichten bij het koffieapparaat, het getreiter in de gang, het gerommel in de bestuurskamer? Want dat is de real-life-soap die onderwijs ook is. Ik voorspel dat het nachtwerk wordt in de montagekamers van BNN. Er moet heel wat uitgeknipt.

En waar gaat het heen? Holland’s next top teacher? So you think you can teach? Leraren springen van het dak? Ik hoop het niet. Dan wordt men per seconde onwijzer.

(gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 07-03-2013)

zondag 7 april 2013

Verder kijken (Flippen - 4 april 2013)



In mijn column 'Flippen' van afgelopen donderdag 4 april noem ik Salman Khan. Zijn presentatie voor Ted kun je hier zien: 



Ook noem ik Joost van Oort, de Eindhovense geschiedenisdocent die aan Flipping The Classroom doet. Hier een voorbeeld. 




zaterdag 6 april 2013

Iemand moest het doen...


De afgelopen drie weken bracht ik met mijn collega M. door op St. Maarten, maar jongens, het viel niet mee. Het is er alle dagen zonnig, de zee is er azuurblauw, het bier is er goedkoop en tot overmaat van ramp kwamen onze vrouwen ook nog over.

Nee, de omstandigheden logen er niet om. We gingen ernaartoe in het kader van een uitwisselingsprogramma van het Europees Platform. Europa heeft geld en daarvan moesten wij natuurlijk aan het werk op een tropisch eiland waar je tot in de late avond in korte broek op een terras kan zitten. Laat ik het zo zeggen: iemand moet het doen en wij zijn de minste niet.

De privéschool die we bezochten heet de Caribbean International Academy, kortweg de CIA, en het schoolsysteem is Canadees. Ik bestudeerde dus de Canadese geschiedenis en legde die uit aan een internationaal stel intelligente leerlingen voor wie soms geldt dat Engels, soms Frans, soms Nederlands, soms een andere taal de moedertaal is. Het gebouw heeft een eigen zwembad, jonge, enthousiaste docenten en de gymlessen vinden deels plaats op het strand. De lokalen zijn er ruim en kijken uit op de zee, er zijn geen tussenuren, het loon is in orde, docenten krijgen een auto van de zaak en daarbovenop een flinke som geld voor een appartement.

Maar dat is niet het ergste.

Neem bijvoorbeeld de klassengrootte: de geschiedenisklas die ik dagelijks doceerde was ongeveer de grootste en had twaalf leerlingen! Het is maar goed dat er twee Nederlandse docenten op bezoek kwamen om die losgeslagen bende te temmen. Ik bedoel, iemand moet zich toch opofferen?

Als de lessen om half drie dan eindelijk afgelopen waren gingen M. en ik frisbeeën op het strand om de druk van de schouders te halen. Daar waren we echt aan toe. Je moet het ook niet te bont maken in de Antillen. Als het werk gedaan is, is het werk gedaan.

De vrije uren vulden we met plichtmatigheden. Je bent per slot van rekening gast; je hebt je te schikken naar de lokale mores. Men stond er op, ja werkelijk, men drong er nogal op aan ons mee te nemen naar de beste restaurants, de mooiste uitzichten en de witste stranden. Het zou ongepast zijn geweest die uitnodigingen te weigeren. Er zat in feite weinig anders op dan maar mee te gaan – zucht! – en inderdaad te proeven van de beste gerechten, ons te vergapen aan de plaatjes die je tegenkomt in reisgidsen en mee te zwemmen in de Caribische Zee. En ondertussen namen we op de koop toe dat we bruiner en bruiner werden. We zeiden er maar niets van. Op zulke momenten moet je het maar gewoon op je af laten komen.

Zo sleepten we ons na schooltijd van strand naar restaurant en van restaurant naar vergezicht. 

Omdat M. en ik tot halverwege de middag in touw waren ons te verdiepen in het schoolsysteem, doceerden, overleg voerden, het project kortom vormgaven, waren onze vrouwen op elkaar aangewezen. Hen restte niets anders dan te gaan shoppen en te bruinen. Puur tijdverdrijf, inderdaad. Een kwalijke zaak.

Uitwisselingsprogramma’s zijn cruciaal voor internationalisering. Dat besef ik heel goed. Een andere, in dit geval buitenlandse, school bezoeken en kennisnemen van het daar vigerende onderwijssysteem, de didactiek, de lesstrategieën en pedagogiek is een bijzonder verrijkende ervaring. Dat besef ik terdege.

Maar het is van de zotte dat ik zo lekker bruin ben geworden, dat ik heb kunnen werken aan mijn frisbeeskills, dat mijn vrouw overkwam en dat ik uitgerust weer in het vliegtuig ben gestapt. Mijn jaloersmakende Facebookupdates werden dan ook niet altijd even vriendelijk beantwoord. Dat snap ik heel goed. Maar oké, iemand moest het doen. Toch?

(gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 21-02-13)