Het schoolgebouw aan de Raai in
Drachten gaat deze zomer tegen de vlakte, omdat het zijn beste tijd
heeft gehad. Uit de as herrijst volgend jaar een nieuw gebouw,
gecomponeerd naar de eisen van de tijd. De sloop zet een streep onder
een periode.
Sloopkogels treffen straks de stenen
muren die oren hadden. Aan diggelen de vensters waardoor de
leerlingen verlangend naar buiten loerden, omdat de lente jong was.
De vaklokalen, de wandschilderingen, de geuren, de toiletdeuren met
kleine teksten en tekeningen, het geluid van de pauzebel – een
cultuur wordt van zijn habitat ontdaan. Daarom is er binnenkort een
reünie. Om het nog één keer samen te beleven.
Re-ü-nie,
de; v -s bijeenkomst van
mensen die elkaar van vroeger kennen.
De middelbare schooltijd is een
bijzondere periode in een mensenleven. Als je ergens een spurt
meemaakt, dan is het wel in die vier, vijf of zes jaar van het
voortgezet onderwijs. Je bent bij binnenkomst een pietepeuterig klein
kind met lijm in je haar dat zomaar van de stoel rolt om een
kleurpotlood aan de andere kant van het lokaal in iemands neus te
drukken; je noemt meneer meester en mevrouw juf, maar bij vertrek ben
je een boomlange jongvolwassene met baardgroei of borsten en
allerlei experimenten achter de kiezen die smaakten naar meer. Een
eerste sigaret, een eerste zoen, een eerste verkering, een eerste
dronkenschap; de nieuwsgierigheid naar zulks is onstuitbaar als je
puber bent. Wat een feest! Wat een geluk! Wat een schijnbare
zorgeloosheid.
Hoewel. In het gebouw zijn ook plekken
waar gehuild is. Zie hoe sommige plekken in de gang uitgesleten zijn
door geplengd verdriet: tranendalen door gestrande liefdes, verloren
verwanten, onvoldoendes, ruzies, het blijven zitten, het zakken en
slagen, wegens wissewasjes, beuzelingen, nulliteiten die uitgroeiden
tot rampen, catastrofes, tragedies. Het ging uit, het ging aan, je
bleef zitten, je kon gaan. Toch verlang je soms terug naar die
momenten, naar die plek. Daarom melden zoveel mensen zich aan voor
zo'n weerzien met de uit het oog verloren vrienden van toen.
Re-ü-nie,
de; v -s gezellige
bijeenkomst van oud-leden, oud-leerlingen, oudgedienden, enz.
De ontmanteling van het schoolgebouw
vormt op allerlei manieren een breuk met het verleden. Er wordt al
flink opgeruimd, want het tijdelijke gebouw heeft niet de ruimte die
de vergeelde, verstofte papierhopen vergen. Lokalen, kasten en
sectieruimtes worden daarom overhoop gehaald, de bezem gaat er door.
Veel gaat regelrecht richting vuilcontainer: gestencilde opdrachten
volgens afgeschreven didactiek, buitengewoon fraaie werkstukken in
kaft van stof, handgeschreven toetsen, videobanden, cassettedecks,
dia's, oude lesmethodes met heel veel tekst, een encyclopedie in
bruin leer.
En wat gebeurt er straks met de
zwartgrijze schoolborden die de gewiste sporen van aantekeningen, van
opgegeven huiswerk meedragen? Vinden we ze straks terug tussen de
puinhopen van het gebouw, prijkend als grafstenen erbovenop, of
misschien als fossiele krijtlaag eronder? Het is anno 2012 'active
whiteboards' wat de klok slaat – het Krijt is een afgesloten era.
De reünisten komen ook om nog eens de
docenten in hun biotoop te treffen, de leraren die zij een periode
lang soms vaker dan hun vader of moeder zagen. Als het gebouw straks
neerzijgt, zal in een zucht de echo van hun woorden, voetstappen,
misstappen, eigenaardigheden en terugkerende grappen met het
opwaaiende stof vervliegen. Daarmee wordt de reünie ook het afscheid
van een oude oom.
Re-ü-nie,
de; v -s bijeenkomst
van mensen die vroeger een groep vormden.
Tussen reünisten
bestaat een oud verbond. Samen maakten ze een opwindende periode in
hun leven mee, als soortgenoten. Nu de meest symbolische plek van dat
gezamenlijke verleden tegen de vlakte gaat, zien ze elkaar weer. Na
de sloop heeft dat niet veel zin meer, want het is dat gebouw dat hen
bindt.
(Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 03-04-12)
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderen