Het schoolgebouw is wakker geschud uit zijn zomerslaap. De vakantie is afgelopen en alles en iedereen glijdt als vanzelf in de schoolse routine. De directie teert op een zomercursus ‘oplossinggericht coachen’, de docenten draaien braaf hun lessen, de leerlingen wringen zich in de pikorde en achter de coulissen roeren zich de ouders.
Want ouders denken graag mee.
Uit een recente publicatie van het ouderblad J/M blijkt dat ouders zo hun twijfels hebben over het voortgezet onderwijs. Ze betrappen de docent op spelfouten, vinden dat de regels op scholen te soepel zijn en pleiten voor herinvoering van strafregels. Hoewel het me toeschijnt dat in eerste instantie de ouders zelf voor bepaalde regels verantwoordelijk zijn, verbaas ik me ook wel eens over schoolregels.
Een voorbeeld.
Havo 4-leerlingen van onze school, die vorig jaar maximaal twee punten onder de overgangsnorm zaten, kwamen in aanmerking voor het zogenaamde havo 4 plus project. Zij mogen dit jaar meedraaien met havo 5 en kunnen via herkansingen alsnog hun overgang bewerkstelligen. Een soepele schoolregel dus die leerlingen schijnbaar eindeloos laat herkansen. Goed voor de doorstroom. Uiteraard. Goed voor het niveau? Ik vrees van niet.
Maar ouders doelen niet op dit soort schoolregels als ze spreken van ‘te soepele regels’. Ouders geven uiteindelijk niet zo om niveau als hun kind de kans krijgt vlot door te stromen. Wat bedoelen ze dan wel? Geen hoofddeksels op in het lokaal? U en meneer in plaats van jij en Koos? Honderd keer ‘ik mag niet sms’en tijdens de les’ in het schrift als strafmaatregel?
Die pet op – het zal me een worst wezen. Maar het is wel ‘u’ en ‘meneer’, alstublieft! Vorig jaar was er een tweedeklasser die, als ik hem tegenkwam in de gang, dikwijls mijn voornaam door zijn beugel sliste, maar zich dan razendsnel uit de voeten maakte, omdat hij wist dat hij een regel overtrad. Meegaand in zijn spielerei rende ik dan soms achter de boosdoener aan, terwijl ik hem toeriep: ‘Het is meneer Posthumus, jongeman!’.
Mp3-spelers en mobieltjes horen tijdens de les in de tas. Maar waar ik ooit met veel pijn en moeite een diploma blindtypen haalde, hebben mijn leerlingen zichzelf het blind sms’en aangeleerd. Onder hun tafel, buiten mijn blikveld, terwijl ze quasi-geïnteresseerd mijn verhaal over de homo habilis aanhoren, gaat hun opponeerbare duim tekeer en sturen ze zonder naar het schermpje te kijken een tekstbericht naar een kameraad elders in het schoolgebouw: Geschdns vn Psthms. Gaap! Een prop papier met bericht zie je nog door de lucht vliegen, maar een sms-bericht is onzichtbaar. Trouwens, het zijn de ouders die hun kind toestaan de mobiele telefoon en de mp3-speler mee naar school te nemen. Dat bedoel ik dus!
Een nieuw schooljaar. De oude routine.
Hoewel.
Het damestoilet is in de vakantie plotseling het herentoilet geworden en andersom. Door een emancipatoire lobby hebben de dames nu meer ruimte en een grotere spiegel. Ik kan mijn kont nauwelijks keren en moet mij in allerlei bochten wringen voor een grote boodschap in de kleine en een kleine boodschap in de grote pauze. Zou dit een resultaat zijn van een cursus die de directieleden deze zomer hebben gevolgd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten