Op veel scholen markeert de kerstvakantie het einde van een periode. De mentoren delen de rapporten uit aan de leerlingen die het papier soms achteloos in de rugtas stoppen en het uiteindelijk verfrommeld boven de dampende hutspot aan de ouders tonen. Oh ja, en dit briefje heb ik ook nog meegekregen: de uitnodiging voor het docentenspreekuur. Of jullie ook met iemand willen praten. Vader neemt een hap van de rookworst, bekijkt de cijfers en de uitnodiging. Een onvoldoende op wiskunde? Die man wil ik spreken. En hoe heet je mentor ook al weer? Schrijf maar op. Klaar. Belangrijker is de warme prak.
Docenten moeten altijd even slikken als de zogenaamde tafeltjesavond bij het openslaan van een nieuwe week plots in de agenda staat. In het postvak vindt de docent een bundel strookjes, keurig langs de stippellijn afgeknipt, bijeengehouden door een paperclip: de ouderlijke reactie. Er zijn docenten die van zeven tot half elf op school worden verwacht. Teveel onvoldoendes uitgedeeld.
In het schoolgebouw hangt op tafeltjesavond een typische sfeer. Binnen blijken collega's extra opgemaakt en in hun beste pak gestoken. Schone schijn voorop. De sectie L.O. is bijna onherkenbaar zonder trainingspak. Door de geur van parfum en koffie, gecombineerd met het tijdstip, zo net na het avondeten, is iedereen wat gezapig. Een enkeling is wat nerveus voor de gesprekken en neemt nog geconcentreerd de nodige data door.
Ouders verschijnen vaak plichtmatig om de mentor te ontmoeten of omdat ze ‘eens het gezicht bij een naam’ willen zien. Dat is met het handen schudden al achter de rug en verder is er in zulke gevallen niet veel te bespreken. Het kind doet het goed. Ach, misschien af en toe een beetje verlegen. Maar een mooie cijferlijst, hoor. De tien minuten zijn te kort om écht iets te bespreken, maar de secondenwijzer loopt door stroop als er niets te bespreken valt.
Handvatten voor het huiswerk maken, een tip voor een vakwissel of een suggestie tot huiswerkklas of bijles – ik geloof dat een telefoontje of e-mail zouden volstaan. Als een kind onvoldoende staat, moet eerst de stekker uit de computer, voordat de auto naast school geparkeerd wordt.
Tafeltjesavond is een schijnvertoning. Is het niet een beleefdheidsgetrouw bezoek, dan is het wel poppetjes kijken. In beide gevallen hebben de ouders niets op school te zoeken. Wanneer ze komen vanwege onvoldoendes of persoonlijke problemen, de enige legitieme redenen, dan vinden ze het belangrijk om verhaal te halen. De school doet vast iets verkeerd. Een verklaring graag.
Maar meestal zitten ze er, omdat het zo hoort. Laten we de leerling dus vooral complimenten geven. Het is tenslotte net kerst geweest. De ouders zijn verrast, het kind krijgt thuis een pluim en fietst de volgende dag een stuk lichter naar school. Misschien blijven de ouders een volgende keer zelfs weg.
Dus ik vertel dat dochterlief misschien niet uitblinkt in mijn vak, maar dat haar houding in de les voorbeeldig is en dat, als ze goed haar huiswerk maakt, ze het jaar zeker zal halen. Een prachtkind is het. Zo sociaal! Vader, die tot dat moment onderuit hing, af en toe mompelde en de moeder op halfwakkere momenten bijviel, schiet overeind: ‘Ik was ook nooit een ster in wiskunde’, roept hij. ‘Ik ben een typische alphaman’. Zijn vrouw herstelt hem: ‘Let nou even op, lieverd. Deze meneer is van geschiedenis.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten