Kinderen maken elkaar zwart, pesten docenten naar huis, sturen
100 sms’jes per dag en hangen onderuit in de schoolbanken met de mobiel in de
aanslag. Het beeld dat naar voren komt uit het onderzoek ‘mobieltjes op school’
van de Nationale Academie voor Media & Maatschappij is dat van totale
ordeloosheid. Docenten zouden naïef zijn, geen grip op de leerlingen hebben en al
helemaal niet op de ras veranderende wereld. Leerlingen zijn baas en de sociale
media de boosdoener. Ik erger mij aan deze bekrompen beeldvorming, maar ergens
raakt die aan de werkelijkheid.
De organisatie adviseert scholen ‘mediacoaches’
aan te nemen. Joepie. Mediacoaches die waarschuwen voor de gevaren, maar benadrukken
dat we anderzijds de nieuwe media toch ook moeten omarmen. Nou dank u
vriendelijk, we zijn reeds op de hoogte.
Maar oké,
blijkbaar hebben we de mobiele telefoons nog niet goed in de smiezen. We keken
links, terwijl de mobiele revolutie zich rechts voltrok. Leerkrachten zijn
naïef volgens het onderzoek, ze hebben geen idee wat allemaal mogelijk is met
die zogenaamde smartphones. Maar het is zo eenvoudig: de telefoon anno 2011 is
een computer op zakformaat. Kinderen wisselen er informatie mee uit. Ze sturen
elkaar berichten, filmpjes en foto’s. Dat vinden ze lachen. That’s it. En de meeste docenten zijn
daarvan goed op de hoogte. Naïef? Nee, die indruk heb ik niet.
Maar omdat
er op het digitale schoolplein geen pleinwacht loopt zijn pesterijen er aan de
orde van de dag, blijkt telkens en opnieuw. Ook docenten zijn steeds vaker de
dupe. Online circuleren verschillende filmpjes waarin een leerkracht zijn zelfbeheersing
verliest of te kijk wordt gezet. De verantwoordelijke leerlingen moeten flink
op hun sodemieter krijgen, zoveel is duidelijk. Maar eerlijk gezegd had het
nooit zover mogen komen.
De gsm
heeft sluipenderwijs zijn intrede gedaan in het onderwijs en heeft stiekem een
plek veroverd naast het etui, de boeken, de schriften en de pennen: toegestaan
in het lokaal. Eerst kon je er mee bellen, toen kon je er ook tekstberichten
mee sturen, toen kwam er een camera op en tegenwoordig is het een supergadget
met toegang tot miljoenen applicaties.
Al die
mogelijkheden! Kunnen we vást iets mee in onderwijsland, hoor je hippe mensen
zeggen. Elk een iPad of Chromebook. Digitale lesboeken. Huiswerk bijhouden.
Documenten uitwisselen. Ik zie het ook wel zitten, maar nu nog niet.
Want
vooralsnog leidt de telefoon vooral af. Als ik iets uitleg wil ik dat iedereen
z’n kop bij de les heeft. Ik wil dat ze hun digitale alter ego even loslaten,
het liefst thuislaten. Mijn leerlingen moeten met beide benen op de grond
staan: gefocust en geïnteresseerd in ‘echte’ dingen. Ik wil niet dat ze
constant checken of iemand gepingd, getweet, gesms’t heeft. Er vibreert iets in
de broekzak. Checken. Er piept iets. Checken. Er trilt of piept niets – wanneer
reageert hij nou? Zenuwachtig voelen aan de telefoon. Zit-ie er nog?
Ik heb
liever dat tweedeklassers in de pauze elkaar een boterham in het gezicht gooien
dan dat ze op een rijtje elk een spelletje op hun apparaat spelen. Word wakker!
En waarom vinden ouders het zo gewoon dat ze hun kind vierentwintig uur per dag
kunnen bereiken? Waarom is het gewoon dat kinderen een peperduur abonnement op
hun verjaardag krijgen? Geef ze een verrekijker of een voetbal!
Hoewel sommige
scholen een verbod in het klaslokaal hebben ingevoerd en andere scholen de
moderne media juist hebben verwelkomd in de les, zijn er op de meeste scholen
nog geen algemene regels. Daar zijn we wel aan toe. De ordeloosheid zoals die
in het onderzoek naar voren komt is overdreven. Maar toegegeven: mobieltjes
leiden af, verstoren de concentratie en verflauwen de menselijkheid op school.
(gepubliceerd in de Leeuwarder Courant op 07-06-11)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten