Zeven keer per jaar vindt op onze school het zogenaamde lunchpauzeconcert plaats. In de dagen ervoor verschijnt in het schoolgebouw het affiche met daarop de deelnemende leerlingen en docenten. Steevast trappen de docenten de reeks af en in de loop van het jaar volgen de verschillende jaarlagen, van oud naar jong. Dit jaar was er zelfs genoeg animo voor een extra editie en tot mijn grote plezier had Tessa mij gevraagd of ik met haar Yesterday van The Beatles wilde spelen.
Het is altijd een prachtige bijeenkomst. Bij aanvang van de middagpauze stromen de leerlingen richting aula en binnen de kortste keren zit het bomvol. De deelnemende docenten en leerlingen hebben daarvoor nog even kunnen oefenen en zitten nu gespannen op de eerste rij. En zo begint het. Terwijl het publiek zachtjes de broodtrommels leeg eet, verschijnen de jonge muzikanten ten tonele.
Voorheen lag de focus (gymnasium hè?) vooral op klassieke muziek, maar tot mijn geluk gaat het nu alle kanten op. Dat geldt net zo goed voor het niveau. Het ene moment speelt een meisje uit klas 1 de sterren van de hemel op viool, het andere moment rommelt een bandje een gammele rockcover van het podium. Beide ontvangen overigens na afloop een even hard applaus.
Ik heb al meerdere keren mee mogen doen - eenmaal op eigen initiatief met een aantal collega’s (we speelden het onbekende, maar prachtige I must be in a good place now van Bobby Charles) en meerdere malen op uitnodiging van een leerling. Zo speelde ik Roxanne van The Police en Everything I Wanted van Billie Eilish, maar nu was het dan eindelijk tijd voor de beste liedjesschrijvers uit de geschiedenis, The Beatles.
Tessa zit in de vierde en is de grootste Beatles-fan die ik ken. Ze kent het oeuvre van binnen en van buiten, wijst mij de weg in Beatles-trivia (‘Meneer, het is zo typisch Beatles om in het achtergrondkoortje van Girl tit-tit-tit te zingen, haha’) en zelfs de gids in Liverpool was volgens haar onder de indruk van haar kennis (‘You know your Beatles stuff!’). Ze zingt geweldig en speelt ook nog eens bas! We hebben een aantal keer gerepeteerd en in onze communicatie sloten we steevast af met ‘Tot gisteren!’.
Na afloop stuurde ze nog een bericht: ‘Het was heel leuk, ik was een beetje gestrest na het optreden, maar ik wou je nog even bedanken voor de leuke ervaringen :) Dus bij deze, dankjewel.’
Zo gingen we de zomer in en nu is het nieuwe schooljaar alweer aanstaande. Binnenkort maar eens wat collega’s optrommelen. Ik heb er weer zin in.
Deze column verscheen eerder in Kleio no. 5, jaargang 64
Geen opmerkingen:
Een reactie posten